من با تماشای تلویزیون و بازی های کامپیوتری ، مخالف هستم و نیستم. محافظه کاری رو دارین ؟ از شوخی گذشته ، من هنوز که هنوزه از تماشای کارتون های کمپانی انیمیشن پیکسار یا برنامه هایی مثل سسامی ستریت لذت می برم و بخش خیلی زیادی از آموخته هام رو مدیون برنامه های تلویزیونی هستم که در کودکی دیدم. تصور می کنم گسترده بودن دایره لغات شین هم بی تاثیر از تماشای انیمیشن های جالبی که معمولا به نام اون و به کام خودمون تهیه می کنیم نباشه. به نظرم حتی قدرت تخیل کودکان با تماشای یک سری فیلم ها و کارتون ها واقعا تقویت می شه . اما از اینکه بچه بخواد ساعاتی از روز رو به شکل روتین به تماشای تلویزیون ، از تبلیغ گرفته تا سریال ها بزرگسالان بگذرونه ، مخالفم.

 

قصه نظر سنجی قبل بخاطر مشغول شدن ذهن من با مساله سرعت انتقال و عکس العمل در شین بود. می دونم که هر دوتاشون مثل هر مهارت دیگه ای می تونن با آموزش مناسب و تمرین بهبود پیدا کنن. اما اطلاعات خوبی دراین زمینه ندارم و نمی دونم چه شکلی بایستی آموزش داد و به چه نحو تمرین کرد.

می شه بحث عکس العمل رو در دو بخش بررسی کرد. یکی سرعت عکس العمل ذهن ، و دیگری سرعت عکس العمل جسم.

برای بهبود مهارت های بدنی شین برنامه ریزی کردم. سعی می کنم با تمرین حرکات ساده مثل تعادل یک پا ، لی لی یا چرخیدن و ... ، و پیچیده تر کردن این حرکات به مرور زمان، مهارت عضلاتش و بلطبع اندام هایی مثل دست و پا رو بیشتر کنم.

برای افزایش سرعت انتقال ذهن اما، فکرم خیلی خوب کار نکرد. بازی های کامپیوتری که نیاز به تصمیم گیری سریع دارن هم جذابیت کافی برای شین دارن ، و هم بهش کمک می کنن توی این زمینه. اما کدوم بازی ؟ چه مدل بازی هایی؟ تلویزیون تماشا کردن تبعات زیادی داری، باربی ایسم (!) مثلا یکی از مشکلاتیه که تماشای کارتون های پرنسسی برای بچه ها بوجود می آد. اما تبعات پرداختن به بازی های کامپیوتری چه چیزهایی می تونن باشن ؟ این چیزیه که به شدت جای بررسی و بحث داره و من تجربه چندانی در این زمینه ندارم.

 

این تصویر تزئینیه. یه دختر در حال لی لی بازی کردنه که شین چند روز پیش کشیده ش. البته یه لیوان نوشیدنی هم جلوی پاش بوده که دختره بهش خورده و ریخته. دوست داشتنی نیست ؟